" ਕਾਵਿ-ਕਣੀਆਂ "

ਸਭ ਸਾਫ਼ ਸਾਫ਼ ਦੱਸਾਂ? ਉੱਭਰੀ ਲਕੀਰ ਵਾਂਗ ਦਰ ਤੇਰੇ ਤੇ ਆ ਖੜਾ ਹਾਂ, ਮੈਂ ਫਕੀਰ ਵਾਂਗ ਤੂੰ ਮੋੜੀਂ ਨਾ ਮੈਨੂੰ ਦਰ ਤੋਂ, ਰੁੱਠੜੀ ਤਕਦੀਰ ਵਾਂਗ ਅੱਜ ਭਰਦੇ ਮੇਰਾ ਕਾਸਾ, ਤੂੰ ਵਿੱਛੜੀ ਹੀਰ ਵਾਂਗ ਮੈਂ ਹਾਂ ਫਕੀਰ ਭਾਵੇਂ, ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਗਰੀਬ, ਤੇਰੀ ਯਾਦ ਨੂੰ ਮੈਂ ਸਮਝਾਂ, ਕਿਸੇ ਜਾਗੀਰ ਵਾਂਗ ਜਦ ਯਾਦ ਕਰਾਂ ਪਲ ਓਹ, ਜਿਸ ਵਕਤ ਜੁਦਾ ਹੋਇਓਂ ਪਲ ਜ਼ਿਹਨ ਵਿੱਚ ਖੁੱਭਦਾ, ਕਿਸੇ ਕਰੀਰ ਵਾਂਗ ਹੋਈ ਦਿਲ ਦੀ ਛੱਤ ਬੋਝਲ, ਗ਼ਮਾਂ ਦੇ ਕੱਲਰ ਨਾਲ, ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਜਿਸਮ ਟੁੱਟਣਾ, ਮਾੜੇ ਸ਼ਤੀਰ ਵਾਂਗ ਮੈਂ ਅੱਜ ਤੱਕ ਤੇਰੇ ਕੋਲੋਂ, ਕੁਝ ਵੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਲੁਕਾਇਆ, ਤੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਰਿਹਾ ਹਾਂ, ਨਿੱਤਰੇ ਹੋਏ ਨੀਰ ਵਾਂਗ ਲੱਖ ਮੋੜਿਆਂ ਨਹੀਂ ਮੁੜਦੇ, ਕੁਝ ਬੋਲ ਐਸੇ ਹੁੰਦੇ, ਮੁੜ ਚੜ੍ਹਦੇ ਨਾ ਕਮਾਨੀਂ, ਛੱਡੇ ਹੋਏ ਤੀਰ ਵਾਂਗ ਇਹ ਇੱਜ਼ਤਾਂ 'ਚ ਰੰਗੀਓ, ਹੁਣ ਚੁੰਨੀ ਸਾਂਭ ਸਿਰ ਤੇ, ਨਾ ਪੈਰਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਰੋਲ਼, ਕਿਸੇ ਪਾਟੀ ਲੀਰ ਵਾਂਗ ਉਹ ਤੁਰ ਪਿਆ ਸੀ ਆਪੇ, ਕਿਸੇ ਫਕੀਰ ਵਾਂਗ ਤੂੰ ਰੋਕਦਾ ਕਿਵੇਂ 'ਕੰਗ'? ਨੈਣਾਂ ਦੇ ਨੀਰ ਵਾਂਗ

ਅਸੀਂ ਧਰਤੀ, ਪਾਣੀ ਵੰਡ ਲਏ ਨੇ, ਅਜੇ ਹੋਰ ਕੀ ਵੰਡਣਾ ਬਾਕੀ ਏ ਇਹ ਸਹਿਜ ਸੁਭਾਅ ਦਾ ਕਾਰਾ ਏ, ਜਾਂ ਨਫ਼ਰਤ ਭਰੀ ਚਲਾਕੀ ਏ ਅਸੀਂ ਧਰਤੀ, ਪਾਣੀ..... ਅਸੀਂ ਵੰਡੇ ਗਏ ਵਿੱਚ ਧਰਮਾਂ ਦੇ, ਅਸੀਂ ਵੰਡੇ ਗਏ ਵਿੱਚ ਰੰਗਾਂ ਦੇ ਅਸੀਂ ਜਾਤਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਬਿਖਰ ਗਏ, 'ਤੇ ਵੰਡੇ ਗਏ ਵਿੱਚ ਕੰਮਾਂ ਦੇ ਨਹੀਂ ਤੇਲ ਪਾਈਦਾ ਬਲ਼ਦੀ ਤੇ, ਇਹ ਬਹੁਤ ਬੁਰੀ ਗੁਸਤਾਖ਼ੀ ਏ ਅਸੀਂ ਧਰਤੀ, ਪਾਣੀ..... ਕੋਈ ਦੱਸਦਾ ਖ਼ੁਦ ਨੂੰ ਮਾਝੇ ਦਾ, ਕੋਈ ਫਿਰੇ ਦੁਆਬੀਆ ਜੱਟ ਬਣਿਆ ਅਸੀਂ ਰੋਗ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਛਾਣ ਸਕੇ, ਹਰ ਜ਼ਖ਼ਮ ਹੀ ਡੂੰਘਾ ਫੱਟ ਬਣਿਆ ਕਈ ਵਾਰੀ ਮੈਨੂੰ ਇੰਝ ਲੱਗਦਾ, ਜਿਓਂ ਵੈਦ ਵੀ ਸਾਥੋਂ ਆਕੀ ਏ ਅਸੀਂ ਧਰਤੀ, ਪਾਣੀ..... ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਪਾਈਆਂ ਫੁੱਟਾਂ ਸਾਡੇ ਵਿੱਚ, ਓਹ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦੇ ਨੇ ਜਿੱਤਾਂ ਤੇ ਜੇ ਹੁਣ ਵੀ ਆਪਾਂ ਸੰਭਲੇ ਨਾ, ਰਹਿਣੇ ਵੱਜਦੇ ਡਾਕੇ ਹਿੱਤਾਂ ਤੇ ਕੁਝ ਗ਼ੈਰਾਂ ਨੇ ਕਿੜ ਕੱਢੀ ਆ, ਕੁਝ 'ਕੰਗ' ਵੀ ਕਰੀ ਨਲਾਇਕੀ ਏ ਅਸੀਂ ਧਰਤੀ, ਪਾਣੀ ਵੰਡ ਲਏ ਨੇ, ਅਜੇ ਹੋਰ ਕੀ ਵੰਡਣਾ ਬਾਕੀ ਏ ਇਹ ਸਹਿਜ ਸੁਭਾਅ ਦਾ ਕਾਰਾ ਏ, ਜਾਂ ਨਫ਼ਰਤ ਭਰੀ ਚਲਾਕੀ ਏ ਅਸੀਂ ਧਰਤੀ, ਪਾਣੀ ਵੰਡ ਲਏ ਨੇ, ਅਜੇ ਹੋਰ ਕੀ ਵੰਡਣਾ ਬਾਕੀ ਏ... .... ਕਮਲ ਕੰਗ ਜੁਲਾਈ ੨੦੧੯

ਧੋਖੇ ਪਿੱਛੋਂ ਧੋਖੇ ਖਾਧੇ, ਪੀੜਾਂ ਵੀ ਲੱਖ ਜਰੀਆਂ ਨੇ ਸੌ ਗ਼ਮ ਯਾਰ ਨੇ ਬਣ ਬੈਠੇ, ਜਦ ਦੀਆਂ ਰੀਝਾਂ ਮਰੀਆਂ ਨੇ ਕੁੱਝ ਲੋਕ ਬੇਦਰਦੀ ਸੱਦਦੇ ਨੇ, 'ਕੰਗ' ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਸੂਲਾਂ ਮੜ੍ਹੀਆਂ ਨੇ ਕੋਈ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਕੁੱਝ ਕਹਿਣੇ ਦੀ, ਸਭ ਨਜ਼ਮਾਂ ਲਹੂ ਨਾਲ ਭਰੀਆਂ ਨੇ ਕਮਲ ਕੰਗ

ਜੇੜ੍ਹੇ ਹੱਥੀਂ ਛਾਂਵਾਂ ਕਰਦੇ ਸੀ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਬਦਲ ਲੲੇ ਪਰਛਾਵੇਂ ਵੀ, ਜੇੜ੍ਹੇ ਖੂਨ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਦੱਸਦੇ ਸੀ, ੳੁਨ੍ਹਾਂ ਬਦਲ ਲੲੇ ਸਿਰਨਾਂਵੇਂ ਵੀ! ਕਮਲ ਕੰਗ

ਕੁਝ ਨਵੇਂ ਬਣਾੲੇ ਯਾਰ ਅਸੀਂ,  ਕੁਝ ਸਾਹਵਾਂ ਵਿੱਚ ਨੇ ਰਚੇ ਹੋੲੇ ਬੱਸ ਓਨ੍ਹਾਂ ਕਰਕੇ ਹਾਲੇ ਤੲੀਂ, ਕੁਝ ਸਾਹ ਨੇ 'ਕੰਗ' ਦੇ ਬਚੇ ਹੋੲੇ! ***** 'ਕੰਗ' ਮਿਲਿਆ ਵਾਂਙ ਨਦੀ ਮੈਨੂੰ, ਫੁੱਲ ਖਿੜ ਪਏ ਪੀਲੇ ਬੰਜਰਾਂ 'ਚੇ ਬਣ ਹਾਸੇ, ਖੇੜੇ, ਸਾਹ ਆ ਗੲੇ, ਮਰ ਮੁੱਕੀਆਂ ਮੇਰੀਆਂ ਸੱਧਰਾਂ 'ਚੇ! ***** ਰੰਗ ਭਰ ਗੲੇ 'ਕੰਗ' ਦੇ ਲੇਖਾਂ 'ਚੇ, ਹੁਣ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕੋੲੀ ਦੁਆ ਜਾਪੇ ਮਿਲ਼ ਜਾਵੇ ਮੁਰਸ਼ਦ ਜਦ ਸੱਚਾ, ਫਿਰ ਹਰ ਸ਼ੈਅ ਯਾਰ ਖੁਦਾ ਜਾਪੇ! ***** ਕੋੲੀ ਸੁੱਚੀ ਰੂਹ ਜਦ ਮਿਲ਼ਦੀ ੲੇ,  ਕੁਦਰਤ ਵੀ ਕੋਲ਼ੇ ਆ ਬਹਿੰਦੀ 'ਕੰਗ' ਰਹਿਮਤ ਬਣੇ ਨਿਆਮਤ ਜੀ, ਜਦ ਕਵਿਤਾ ਝੋਲ਼ੀ ਵਿੱਚ ਪੈਂਦੀ! ***** ਦਸੰਬਰ ੨੦੧੫

ਜੇੜ੍ਹੇ ਫੁੱਲ ਖੁਸ਼ਬੋਅ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੇ, ਸਾਡੇ ਵਿਹੜੇ ਉੱਗਣ ਨਾ ਜੇੜ੍ਹੇ ਬੋਲ ਵਫ਼ਾ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ, ਸਾਨੂੰ 'ਕੰਗ' ੳੁਹ ਪੁੱਗਣ ਨਾ ਆਪਣਾ ਆਪਾ ਖੋਰ ਖੋਰ ਕੇ, ਤੈਨੂੰ ਇੰਨਾ ਹਸਾਇਆ ਮੈਂ ਖੰਜਰ ਵੀ ਕੀ ਦੁੱਖ ਦੇਣਗੇ, ਉਹ ਵੀ ਹੁਣ ਤਾਂ ਚੁੱਭਣ ਨਾ ਦੂਰ ਗ਼ਮਾਂ ਤੋਂ ਜਿੰਨਾ ਰਹਿ ਲਾਂ, ਕੋਲ਼ੇ ਕੋਲ਼ੇ ਆੳੁਂਦੇ ਨੇ ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਝੱਖੜ ਸੁਣ ਓ ਰੱਬਾ, ਹੋਰ ਦਿਲਾਂ 'ਤੇ ਝੁੱਲਣ ਨਾ ਇੱਕ ਛੱਤ ਥੱਲੇ ਰਹਿਨੇਂ ਆਂ, ਨਿੱਤ ਸੁਣਦੇ ਨਿੱਤ ਕਹਿਨੇਂ ਆਂ ਫਿਰ ਵੀ ਤੇਰੇ ਦਿਲ ਤੋਂ ਮੇਰੇ, ਦਿਲ ਦੀਆਂ ਦੂਰੀਆਂ ਮੁੱਕਣ ਨਾ ਸਾਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਗ਼ਮੀ ਕਮਾੲੀ, ਤੇ ਕੁਝ ਕੂਲ਼ੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਵੀ ਜਾਂ ਕੁਝ ਐਸੇ ਯਾਰ ਕਮਾੲੇ, ਜੇੜ੍ਹੇ ਕਦੀ ਵੀ ਭੁੱਲਣ ਨਾ ਇਸ਼ਕ ਕਿਤਾਬਾਂ ਫੋਲ ਫੋਲ ਕੇ, ਸਾਰੇ ਵਰਕੇ ਪਾੜ ਲੲੇ ਯਾਰ ਨੂੰ ਮਿਲਣਾ ਕਿੰਝ 'ਕਮਲ', ਡਿੱਗੇ ਪਰਦੇ ੳੁਠਣ ਨਾ ਦਸੰਬਰ ੨੦੧੫

ਪੰਜਾਬ ਦੱਸਿਆ ਸੀ ਤੈਨੂੰ, ਕਿ ਆਵਾਂਗਾ ਮੁੜ ਕੇ ਚੁੱਪ ਨਹੀਂ ਰਹਾਂਗਾ, ਮੈਂ ਗਾਵਾਂਗਾ ਮੁੜ ਕੇ ਤੂੰ ਕਰ ਬੈਠਾ ਜੋ ਤੈਂ, ਕਰਨਾ ਸੀ ਕਾਤਿਲ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਲੋਅ ਨੂੰ, ਜਗਾਵਾਂਗਾ ਮੁੜ ਕੇ ਨਾ ਮਰਦੇ ਓਹ ਮਾਰੇ, ਨਾ ਸੜਦੇ ਓਹ ਸਾੜੇ ਤੂੰ ਭੁੱਲਿਆ ਸੀ, ਤੈਨੂੰ, ਦਿਖਾਵਾਂਗਾ ਮੁੜ ਕੇ ਕਈ ਬਾਬਰ ਭਜਾਏ, ਕਈ ਨਾਦਰ ਦੌੜਾਏ ਇਤਿਹਾਸ ਮਾਣਮੱਤਾ, ਦੁਹਰਾਵਾਂਗਾ ਮੁੜ ਕੇ ਜੋ ਅਣਖ਼ਾਂ ਦੀ ਖ਼ਾਤਰ, ਤਸੀਹੇ ਨੇ ਝੱਲ ਦੇ ਉਹ ਬੂਟੇ, ਬਿਰਖ਼ ਮੈਂ, ਉਗਾਵਾਂਗਾ ਮੁੜ ਕੇ ਲਹੂ ਮੇਰਾ ਕਦੀ "ਕੰਗ", ਪਾਣੀ ਨਹੀਂ ਬਣਦਾ ਵੇਖੀਂ ਇੱਕੀਆਂ ਦੇ 'ਕੱਤੀ, ਪਾਵਾਂਗਾ ਮੁੜ ਕੇ ਨਵੰਬਰ 2015