" ਕਾਵਿ-ਕਣੀਆਂ "

ਕਾਸ਼! ਆਪਾਂ ਉਦੋਂ ਮਿਲੇ ਹੁੰਦੇ, ਜਦੋਂ ਫੁੱਲ ਅਜੇ ਤਾਜ਼ੇ ਖਿਲੇ ਸਨ ਸਵੇਰ ਦੀ ਸੁਰਖ ਆਮਦ ਤੇ, ਪੰਛੀ, ਕਿਰਨ ਗਲ਼ੇ ਮਿਲੇ ਸਨ।

ਕਈ ਵਾਰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ, ਓਸ ਬਾਰਸ਼ ਦੀ ਬੂੰਦ ਵਰਗੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਜੋ ਸਾਗਰ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਬਣਨਾ, ਲੋਚਦੀ ਲੋਚਦੀ ਰੇਗਿਸਤਾਨ ਦੇ ਤਪਦੇ ਟਿੱਲੇ ਤੇ ਜਾ ਕੇ, ਵਰ੍ਹ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਰੇਤ ਵਿੱਚ ਜਜ਼ਬ ਹੋ ਕੇ ਆਖਰ ਮਰ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।

ਮੈਂ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਟੁੱਟ ਕੇ, ਫਿਰ ਜੁੜਦਾ ਹਾਂ। ਜਦ ਵਾਪਸ ਮੈਂ ਅਪਣੇ, ਘਰ ਮੁੜਦਾ ਹਾਂ।